مقیاس کیهان
عظمت و گستردگی کیهان زمانی قابل درک و تجسم خواهد بود که برای ابعاد حقیقی اجرام آسمانی و فواصل بین آن‌ها، شاخص‌هایی برای مقایسه داشته باشیم. به‌عنوان نمونه، ابعاد یک انسان و محیط پیرامونش می‌تواند شاخصی برای این قیاس باشد، چرا که تعیین بزرگی و کوچکی کاملاً نسبی است و این انسان است که از زاویه‌ی دید خود، بزرگی و کوچکی کلیه‌ی موجودات زنده و غیرزنده را تعیین می‌کند. بنابراین قامت یک انسان شاخص خوبی برای این سنجش خواهد بود.
واحد نجومی: یک واحد نجومی فاصله تقریبی زمین تا خورشید است که تقریباً معادل ۱۵۰ میلیون کیلومتر می‌باشد. این واحد در فواصل سامانه‌ی خورشیدی (منظومه شمسی) بسیار کاربرد دارد.
سفر کیهانی
حال وقت آن رسیده است که وارد حیاط خانه شویم و سوار بر سفینه‌ی خیال از حیاط خانه به فضای بی‌کران هستی سفر کنیم. اگر حیاط خانه مبدأ این سفر باشد و در هر مرحله دور شدن از خانه، به نحوی دورتر شویم که میدان دید ما یک صد برابر افزایش یابد، آنگاه با پرش اول به سمت آسمان، قادر به مشاهده‌ی محله و با پرش دوم، شهری که در آن ساکن هستیم خواهیم بود.
پرش سوم به طور یقین ما را غافلگیر می‌کند. چرا که این بار نظاره گر قرص کره‌ی زمین با تمام زیبایی‌هایش خواهیم بود. با پرش چهارم، کره‌ی ماه نیز در کنار زمین قابل مشاهده است.
در پرش پنجم زمین و ماه تنها نخواهند بود و ستاره‌ی حیات‌بخش خورشید نیز خودنمایی می‌کند. با پرش ششم، سامانه‌ی خورشیدی (منظومه‌ی شمسی) قابل مشاهده است.
ستاره‌ی خورشید از تنهایی در می‌آید و تعدادی از ستارگان همسایه در کنار آن پدیدار می‌شوند. اما در پرش هشتم، ستاره‌ی خورشید در کنار هزاران ستاره از ستارگان کهکشان راه شیری خودنمایی می‌کند.
تجربه‌ی پرش نهم بسیار لذت‌بخش خواهد بود، چرا که چهره‌ی زیبای کهکشان راه شیری با بازوهای فریبنده و جذابش آن‌قدر زیبا هویدا می‌شود که یک لحظه خورشید را در حجم انبوه میلیاردها ستاره از این کهکشان به فراموشی می‌سپاریم.
با انجام پرش دهم به سفر خیالی خود پایان می‌دهیم و آنگاه کهکشان راه شیری را همچون تلالؤ نوری نه‌چندان پرفروغ می‌بینیم که در میان کهکشان‌های محلی خود و در بین میلیونها کهکشان دیگر، نمونه‌ای دیگر از زیبایی‌های مخلوقات خالق را در قالب ابرخوشه‌های کهکشانی به نمایش می‌گذارد و این منظره‌ای است که هر بیننده‌ی هوشیار را بهت‌زده جهان پیرامونش می‌سازد
بنابراین با انجام این پرش‌ها و افزایش میزان دید، دریافتیم که خورشید، تنها یکی از میلیاردها ستاره در کهکشان خودی است و به نظر می‌رسد کهکشان‌ها، خود در دسته‌های بزرگ و بزرگ‌تری همچون خوشه‌ها و ابرخوشه‌های کهکشانی، ساختارهای حیرت‌آوری را در فضای بی‌کران ایجاد نموده اند.
